۱۳ آبان از روز "شکوه" به روز حضیض جمهوری اسلامی بدل شد. رژیم اسلامی هر سال در این روز تظاهرات ضد آمریکایی به راه میاندازد. سران رژیم بادی به غبغب انداخته و در این روز برای آمریکا، غرب و دشمنان اسلام خط و نشان میکشند. ۱۳ آبان امسال، اما، روزی متفاوت بود. در این روز ایران بار دیگر به راس اخبار بین المللی راه یافت٬ لیکن نه بخاطر مانور ضد آمریکایی حکومتی یا تهدیدهای تروریسم اسلامی، بلکه بعلت اعتراضات توده ای ضد حکومت اسلامی. ۱۳ آبان تظاهرات و تجمعات وسیع ضد رژیمی در چندین شهر برگزار شد. تهران، تبریز، شیراز، شهر کرد٬ اهواز٬ اصفهان، رشت و چند شهر دیگر شاهد تظاهرات وسیع، زد و خورد و درگیری نیروهای انتظامی با مردم بود. در برخی نقاط تجمع اعتراضی مردم به یک جنگ و گریز خیابانی تمام عیار با اوباش اسلامی بدل شد.
در این روز جمهوری اسلامی تظاهراتی در سی امین سالگرد اشغال سفارت آمریکا و گروگان گیری کارکنان سفارت سازمان داده بود. مردم از این فرصت برای تجمع و تظاهرات علیه رژیم اسلامی استفاده کردند. از ساعات اولیه صبح تا نزدیکی های شب، تهران شاهد تظاهرات و جنگ و گریز مردم با اوباش اسلامی بود. نیروهای انتظامی افسار گسيخته و وحشیانه با باتوم، کابل و لگد به جان مردم افتادند٬ بی محابا بر سر و صورت، کمر و دست و پای مردم میکوبیدند، گاز اشک آور در میان مردم پرتاب میکردند و به آنها تیراندازی می نمودند. در اثر حملات وحوش اسلامی به مردم، چند صد نفر مجروح شده اند. صدها نفر نیز توسط اوباش اسلامی دستگیر شدند که تا نیمه های شب خبری از وضعیت آنها در دست نبود. طبق گزارشات فقط در یک مورد مردم مشاهده کردند که یک اتوبوس پر از دختران و زنان دستگیر شده را به زندان منتقل میکردند.
رژیم از چندین روز پیش خود را برای اعتراضات مردم آماده کرده بود. سران حکومتى و سپاه پاسداران به مردم هشدار و اولتیماتوم داده بودند. علیرغم این تهدیدات٬ علیرغم چند ماه سرکوب خشن و وحشیانه، دستگیری و شکنجه صد ها نفر و کشته شدن ده ها نفر در تظاهرات یا در زندان ها٬ مردم در جمعیت های وسیع روز ۱۳ آبان به خیابان ها آمدند و شجاعانه دست به اعتراض زدند و به دادن شعار علیه رژیم و سران آن پرداختند. تصاویر درگیری ها و جنگ و گریز مردم با نیروهای سرکوب حکایت از یک اعتراض وسیع و توده ای و درگیری های شدید میان مردم و رژیم اسلامی دارد.
مردم نه تنها به اولتیماتوم های جمهوری اسلامی وقعی نگذاشتند، بلکه به رهنمودها و استغاثه های جناح اصلاح طلب دولتی برای "حفظ سکوت" و "گل دادن به نیروی انتظامى" نیز اعتنایی نکردند. میرحسین موسوی از مردم خواسته بود که بر لبان خود نوار سبز بزنند و بدون دادن شعار تظاهرات کنند. موسوی و سایر سران جناح اصلاح طلب دولتی اکیدا از مردم خواسته بودند که از دادن شعار رادیکال پرهیز کنند. مردم همانگونه که عکس خامنه ای را به زیر کشیدند و آنرا لگد کوب کردند٬ درخواست سکوت و آرامش موسوی و شرکاء را نیز زیر پا گذاشتند. شعارهای "زندانی سیاسی آزاد باید گردد"، "توپ، تانک، کهریزک دیگر اثر ندارد"، "پول نفت گم شده، خرج بسیجی شده"، "حسین حسین شعارشه، تجاوز افتخارشه"، "جنتی لعنتی، تو دشمن ملتی"، "بسیجی حیا کن، مفت خوری رو رها کن"، "ستاره دانشجو، مدال افتخاره"، "دانشجو میمیرد، ذلت نمیپذیرد"، "ای رهبر آزاده، خمینی چشم براته"، "معاویه حیا کن، سلطنت رو رها کن"، "مرگ بر اصل ولایت فقیه"، "مرگ بر خامنه ای"، "مرگ بر دیکتاتور"، "نه هاشمی نه احمدی، لعنت به بیت رهبری"، "رهبر ما جوعلقه، ولایتش معلقه"، "ننگ ما، ننگ ما، رهبر الدنگ ما"، "محمود جنایت میکنه رهبر حمایت میکنه"، "شعار ملت ما، دین از سیاست جدا"، "رهبری، رهبری، ننگ به نیرنگ تو، خون جوانان ما میچکه از چنگ تو"، "پلیس ضد شورش٬ احمدی را بشورش" از جمله شعارهاى اينروز بود. شعارهائى که داد همه اصلاح طلبان حکومت و اپوزيسيون را درآورده و همه از گرايش قوى به "ساختار شکنى" که اسم بهداشتى سرنگونى است سخن ميگويند. مشخصه اصلى و مسلط ١٣ آبان نخواستن رژيم اسلامى بود.
فضای این تظاهرات کاملا نسبت به تجمعات اعتراضی پیشین متفاوت بود. شعارها کاملا رادیکالیزه شده و مردم با روحیه ای تعرضی نسبت به نیروهای سرکوب عمل میکردند. روحیه همبستگی میان مردم بسیار بالا و تحسین برانگیز بود. وبلاگ های مختلف پر است از ابراز احساسات هیجان انگیز بسیاری از مردمی که در این حرکت گسترده اعتراضی شرکت کردند. این حکایات همگی نشان از یک روحیه مقاومت و تعرضی بسیار بالا در میان مردم دارد. این تظاهرات دیگر کاملا به اثبات رساند که سیاست ارعاب جمهوری اسلامی به شکست کشیده شده است. ارعاب تاثیر خود را از دست داده و مردم بی اعتناء به سرکوب خشن و وحشیانه به خیابان ها آمده و تنفر و انزجار خود را از این رژیم به نمایش میگذارند. ۱۳ آبان یک نمایش قدرت عظیم و تحسین برانگیز از نیروی مردم و جنبش سرنگونی طلب و آزادیخواه بود.
مردم در این روز نه تنها رژیم اسلامی را به مصاف طلبیدند٬ بلکه یکی از ارکان اصلی سیاسی – ایدئولوژیک این رژیم و جنبش اسلام سیاسی را به لرزه درآوردند. سی سال پیش در این روز بخشی از جمهوری اسلامی با اشغال سفارت آمریکا نه تنها رژیم را از تهدید اعتراضات روزافزون اپوزیسیون رهانید٬ بلکه همچنین ضد آمریکایی گری کور را به یکی از ارکان ایدئولوژیک نظام سرکوب خود بدل کرد. این ضد آمریکایی گری یک ابزار مهم رشد جنبش تروریستی اسلامی در منطقه و در سطح جهان طی سی سال گذشته بوده است. مردم ایران با به سخره گرفتن ضد آمریکایی گری این رژیم و جنبش سیاه، این حربه را از دست آنها خارج کردند.
جمهوری اسلامی به عجز افتاده است. راهی در مقابل خود نمی بیند. این لاعلاجی فقط معضل جناح هار حاکم نیست. جناح اصلاح طلب دولتی نیز که خواهان ایجاد اصلاحاتی ناچیز در نظام و معامله با جناح راست برای بازیابی قدرت از دست رفته است، در مقابل سیل خروشان جنبش اعتراضی و آزادیخواهانه مردم آچمز شده است. آنها باران میخواستند، سیل دریافت کردند. آنها خوب میدانند که مردم دیگر تا رژیم اسلامی را به زیر نکشند، آرام نخواهند نشست. مرگ رژیم اسلامی بمعنای مرگ جناح اصلاح طلب دولتی نیز هست. بدون رژیم اسلامی، جریانی که قصد اصلاح آنرا دارد نیز محلی از ارعاب نخواهد داشت. هر دوجناح رژیم با یک بن بست کامل روبرو هستند. موقعیت شان لاعلاج است. دارند نبرد آخرشان را انجام میدهند. هر دو جناح محکوم به شکست اند. این حکم مردم آزادیخواه ایران است.
مردم!
در این روز ما به قدرت اتحاد و همبستگی خود در شکستن دیوار ترس و ارعاب واقف شدیم. آنجایی که متحدانه مقاومت کردیم و به یاری یکدیگر شتافتیم، ترس را در چشمان و تک تک خطوط صورت این اوباش بعینه دیدیم. در جنگ و گریز و درگیری با اوباش اسلامی اعتماد به نفس غرور آمیزی در خود احساس کردیم. اینها همه دستاوردهای مهمی است که به قيمت مبارزه ای سخت بدست آمده است. این دستاوردها را باید به تخته پرشی برای یورش مداوم به رژیم اسلامی بدل کنیم. باید هر روز یک عقب نشینی جدید به آن تحمیل کنیم. هر تک سنگر کوچکی که در این مبارزه نابرابر فتح میکنیم، به قدرتی عظیم برای نبرد نهایی ما بدل خواهد شد.
در این روز صدها نفر دستگیر و زندانی شده اند. باید برای آزادی آنها سریعا دست بکار شویم. باید اعتراضات گسترده ای را برای آزادی آنها و کلیه زندانیان سیاسی سازمان دهیم. تجمعات وسیع در مقابل زندان ها سازمان دهیم. به خانواده های زندانیان سیاسی برای آزادی عزیزان شان بپیوندیم. نباید اجازه دهیم که این رژیم و سران جنایتکارش حتی یک روز آرامش داشته باشند. خواب آرام را باید برای همیشه از آنها بگیریم.
برای ادامه مبارزه و برای تقویت آن نیازمند گسترش سازماندهی و ایجاد تشکلات خود هستیم. مبارزات ما بدون تشکل و سازمان کارآیی نخواهد داشت و با درد و مشقت بسیار بیشتری مواجه خواهد شد. باید در محیط کار و محلات تشکلات خود را بسازیم. تشکیل شوراهای محلات و محیط کار بهتری و موثرترین شکل سازماندهی است و به بهترین شکلی اعمال اراده همگانی را تامین میکند. شوراها را بر مبنای مجامع عمومی در محیط کار٬ در دانشگاه ها و محلات سازمان دهیم.
جوانان!
قهرمانی ها و شجاعت شما در این چند ماه اخیر دنیا را به تحسین واداشته است. همه با تحسین و هیجان مبارزات شما را دنبال میکنند. برای پیشبرد هر چه موفق تر و سریعتر مبارزه برای آزادی٬ برابری، رفاه، سکولاریسم، علیه آپارتاید جنسی و حجاب اسلامی و برای خلاصی فرهنگی تشکلات رادیکال خود را بسازید. تشکلاتی که قابلیت شکوفا کردن استعدادها، ابتکارات و سنت شکنی جوانان رادیکال و آزادیخواه را داشته باشد، تشکلاتی که به سرعت جوانان رادیکال و چپ را بخود جلب کند. در محلات، در مدارس و دانشگاه ها شوراهای سرخ ها را تشکیل دهید. شوراهای سرخ ها بسرعت میان جوانان توده گیر خواهد شد و میتواند بعنوان یک آلترناتیو بسیار موثر در جامعه، در مقابل رژیم اسلامی و آلترناتیو های محافظه کار و راست روانه ای که میکوشند مبارزات شما را مهار کنند٬ بایستد.
حزب اتحاد کمونیسم کارگری با تمام قوا برای تقویت مبارزات آزادیخواهانه سرنگونی طلبانه مردم فعالیت میکند. حزب میکوشد تا افق رادیکال، آزادیخواهانه و برابری طلبانه را بر مبارزات مردم بگستراند. حزب میکوشد تا سیاست های هر دو جناح برای به تسلیم کشاندن مبارزات مردم را افشاء و منزوى کند. مردم خواهان آزادی، برابری و رفاه هستند. حزب پرچم این مبارزه را به اهتزاز درآورده است. حزب برای جامعه ای مبارزه میکند که میتواند این خواست های مردم را تامین و تضمین کند. سرنگونی رژیم اسلامی از طریق یک انقلاب کارگری و برقراری جمهوری سوسیالیستی بر ویرانه های این رژیم وحشی و ارتجاعی بهترین و کم مشقت ترین راه تامین خواست های واقعی مردم است. حزب اتحاد کمونیسم کارگری تمام مردم آزادیخواه را دعوت میکند که به حزب بپیوندند، تا با هم برای یک دنیای بهتر، برای یک جامعه آزاد و برابر و مرفه مبارزه کنیم.
